خفگی

امروز وقتی به وبلاگ های به روز شده سر زدم.وبلاگ هایی رو دیدم که خیلییی خوب مینوشتن و سابقه خوبی هم توی بیان داشتند.ولی پست هایشان را که نگاه میکردی نه نظرینه لایکینه چیزی.یک سری ها هم که کلا قطع امید کرده بودند و همه ی در و دیوار های وبلاگ رو بسته بودند. واقعا وبلاگ نویسی یعنی این؟ اصن این روزها حوصله خوندن همون چهار خط نوشته ی خوب رو داریم؟به وبلاگ های جدید سر میزنیم؟ توی سه ماه اخیر چند تا دوست جدید بیانی پیدا کردیم؟چند تا وبلاگ جدید رو دنبال کردیم که بخونیم.؟ 

من نمیدونم وبلاگ نویسی یعنی چی!

ولی بیاناز همون روزی که من پامو گذاشتم توش،دنیای رفاقت بودتو اوج غریبه بودنم ی دنیا آدم هوامو داشتن.که بهم یاد بدن استفاده درست چیه! من توی روزایی که دوستام معتاد اینستا شده بودن،یک جایگزین بهتر پیدا کرده بودم و اونم اینجا بود. حیفه که اعتراف کنم هر چی روزای بیشتری میگذرن. بیان غیرقابل تحمل تر میشه!! حیفه به جایی که خونه ی خودم میدونمش توهین کنم.و حرمتش رو پایین بیارمولی واقعا بیانِ این شکلیحیفهحیف.

اول از همه:تشکر رفیق بابت

دعوت(:

دیروز برگشتم به خواهری گفتم:کُشته مُرده ی خودمم که برای آینده ام برنامه دارم ولی برای امروز و فردام نه!

گفت:میشه بدونم برای آینده ات چه برنامه ای داری؟

گفتم:منطورم اینه که برنامه ریختن برای ی زمان دور برام راحت تره و خواستم ادامه بدم.

که گفت:میدونی برنامه داشتن یعنی چی؟یعنی مثلا من برگردم بگم"میخوام توی بیست سالگی برم سر کار و نصف حقوق هر ماهم رو پس انداز کنم.میخوام وقتی به سی و اندی سالگی رسیدم بتونم با پولای پس اندازم برای خودم ماشین بخرم یا به قول تو برم گردشگری."

نگاهش کردم و توی دلم گفتم"نه.من واقعا نمیدونم برنامه داشتن یعنی چی(:"

بیست سال دیگه زمان زیادیه برای منی که از امروز و فردام هم بی خبرم(:

ولی میخوام راجب چیزی که دوست دارم توی 37،38 سالگی ام اتفاق افتاده باشد یا احتمال افتادنش باشد.بنویسم(:

احتمالا آن روز هم مثل همیشه حوصله ی انتظار برای اتوبوس را ندارم و پیاده رفتن را ترجیح میدهم. احتمالا با لذت تمام به بچه های قد و نیم قد توی خیابان نگاه میکنم و احساس میکنم پیر ترین آدم روی زمین شده ام. و قدم هایم را محکم بر روی زمین میگذارم تا مبادا بیفتم.احتمالا دلم میخواهد آن روز باران ببارد.و من در مسیر رفتن به خانه،به مردی که باقالی میفروشد بر بخورم و به یاد تمام روزهای بارونی زمستان ها،لذت ببرم از مسیر(:

نمیدانم آن روزها خیابان ها چقدر تغییر کرده اند.اما حداقل دلم میخواهد خودم عوض نشده باشم.حداقل دلم میخواهد از تمام جهان، رفاقت "ی" را داشته باشم.حداقل دلم میخواهد یک کتاب از خودم داشته باشم.فکر میکنم آن روز تلفنم خودش را میکشد  از تماس های مکرر مامان.شاید چون از دیوونگی هایم خبر دارد.دلم میخواهد خواهری هنوز از ایران نرفته باشد.نمیدانم خواهر کوچیکه که با این احتمالات 25 سال دارد،آخر سر در دانشگاه چه رشته ای خوانده.اما دلم میخواهد در زندگی اش موفق باشد.مطمنم هنوز از آشپزی متنفرم ولی به خاطر مامان و بابا تمام زورم را میزنم.مطمنم رانندگی یاد نگرفته ام و هیچ وقت لذت موتور سواری هیجان انگیز را نداشته ام.اما حداقل دلم میخواهد بالاخره موفق شده باشم ساز مورد علاقه ام را یاد بگیرم.دلم میخواهد تمام کتاب های نخوانده ام را خوانده باشم.دلم میخواهد از این شهر هم رفته باشیم.من،بابا،مامان و شاید هم خواهر کوچیکه.دلم میخواد آن روزها هنوزم خانه های حیاط دار وجود داشته باشند و یکی شان بشود خانه جدید ما. دلم میخواهد در حیاط خانه خواهر بزرگه یک باغچه خوشگل به یادگار به جا گذاشته باشد برایمان.که اگر رفت.هنگام دلتنگی،چیزی برای نفس کشیدن داشته باشیم.

وسط نوشتن که بودم.بارون گرفت. آسمون اینجا بی قراری میکند.

پی نوشت:و در آخر میخواهم دعوتتان کنم به اینکه زندگی تان را بزنید جلو و خودِ بیست سالِ بعدتان را ببینید و بنویسید(:

دعوت ویژه از هشت نفری که این وبلاگ را دنبال میکنند:

فتل فتلیان

ح جیمی:)

سرکار مجاز

donya bekam

شیفته گونه

محمدرضا .

رفیقِ نیمه راه

میم دات کام

و هر کسی که این پست رو خوند(: